Ik heb altijd hard gewerkt voor elke baas of werkgever. Dat begon al toen ik in Nederland in vakantietijd bij de bollenboeren ging werken in de schoolvakanties. En later, in m’n studententijd, bleek ik,  waar de motivatie om te studeren wat achterbleef, de energie des te harder  te kunnen en willen steken in fysiek werk om maar wat geld bij te verdienen, en ook in het excelleren in sport ter compensatie van de vaak achterblijvende studieresultaten. Energie had ik kennelijk genoeg. Die drive zette zich gelukkig later – toen ik eindelijk toch m’n ‘papiertje’ had – gelukkig wel voort op m’n werk. Ik werd zelfs afdelingsmanager, en leerde ook mijn medewerkers te begeleiden, op te leiden en te laten groeien. Ik was daarin net zoals in de sport: super prestatiegericht, records breken, en zo. En ik merkte dat hard werken en presteren ook beloond werd, niet alleen met geld, maar ook door voldoening, door trots en omdat het respect afdwong. Soms pleegde ik roofbouw op mezelf, kwam ook wel laat thuis, wat niet altijd leuk was voor het gezin. Denk aan socializen en naborrelen na het werk etc. Mijn sportmentaliteit kwam bij het werken te pas: nooit opgeven, doorgaan tot iets af is en ook perfect! Mijn valkuil nu is dat ik ondanks de ouderdom soms toch nog tot ‘t gaatje blijf gaan, met het gevaar tegen blessures en andere gezondheidsproblemen aan te lopen.  Ik ben nu met  pensioen, maar probeer nuttig te blijven en mee te blijven tellen in de maatschappij. Naast de hobby’s sport en muziek vind ik schrijven , met daarbij af en toe wat humor in de  tekst  en ook ‘het spelen met woorden’,  leuk om te doen.