Mijn geboorte- en jeugdland bleef veel en vaak terugkomen in m’n herinneringen in het dagelijks leven. Die kennis en ervaring uit een tijd dat de maatschappij nog niet beschikte over internet, YouTube, en andere sociale media, zijn zeer belangrijk geweest voor me. Ik droeg die herinneringen van 13 jaar Indonesië overal met me mee, en ze hebben me in belangrijke mate gevormd. Bijgaand zijn hier wat foto's te zien die bij mijn eerste terugkeer naar mijn geboortestreek in 1985 gemaakt zijn. Toen herkende ik nog vele details, trof ik nog vele oude bekenden en familie, en wist zelfs nog de weg te vinden. In 2010 ben ik weer gegaan, en zag toen de enorme veranderingen. Dat deed me me besluiten een boek te schrijven over mijn beleving bij die eerste emotionele terugkeer van 1985.  Intussen leerde ik ook toevallig een in Nederland werkende Indonesische reporter kennen – de heer Eka Tanjung –  die allerlei reportages in Nederland maakt om zijn thuisland Indonesië daarmee van informatie over Nederland  te voorzien, en hen ook rondleidt als ze Nederland bezoeken als toerist. Denk daarbij  aan attracties als Giethoorn, Madurodam, de Kaasmarkt van Alkmaar en Volendam. Hij merkte dat ik behalve Indonesisch ook het West-Javaanse Sundanees nog redelijk sprak, en dat was aanleiding voor het maken van diverse reportages over mij en m'n verleden. Die reportages werden in Indonesië behoorlijk goed bekeken, en zo werd ik als onbekende Nederlander in Nederland wel een redelijk bekende Nederlander in Indonesië. Vele YouTube filmpjes kregen bekijks, waarvan hiernaast eentje die zelfs al bijna 800.000 keer bekeken is.  En in de rubriek over muziek op deze site is een beroemd Sundanees liedje te horen,  dat ik op een bootje in Giethoorn heb gespeeld, en dat eveneens door de heer Eka Tanjung is gefilmd en op YouTube geplaatst. Vooral dat Sundanees spreken, bleek voor vele fans een belangrijk element te zijn. Voor velen ben ik daar nu  bekend geworden  als  “Mang Theo, si Bule Sunda” ( “Oom Theo, de blanke Sundanees”).  Dat was wel even wennen en ontroerde mij  ook. Nog dagelijks krijg ik vragen over van alles en probeer ik regelmatig in interviews met de heer Tanjung antwoorden te geven voor de camera. Uit liefde voor het land en de mensen daar, wil ik zeker weer een keer terug, liefst met mijn zoon Jop. Ik heb nu dan eindelijk een boek over mijn Indonesische verleden geschreven.  Dat geeft energie, en als beginnend schrijver loop je natuurlijk tegen veel beginnersfouten aan. Maar het resultaat is nu daar en de eerste reacties zijn veelbelovend.  Het is, vind ik zelf,  best wel een mooi boek geworden. Ik kijk met trots en weemoed naar het verleden, maar vind het nu ook wel extra triest dat mijn moeder, mijn jongere zusje Karina en mijn vader al overleden zijn en dit dus niet kunnen meemaken.