Mijn eerste boek vertelt over een hele belangrijke periode in mijn leven:  mijn jeugd in Indonesië, waar ik geboren  en opgegroeid ben tot m’n 13^e.  Ik realiseer me dat het een prachtige tijd is geweest, waar ik de kans heb gekregen hele andere talen te leren spreken, andere gewoontes te leren kennen en ook hele andere vormen van spelen, eten en met elkaar omgaan dan ik later in Nederland leerde. Die jeugdperiode voelt nu als een enorme rijkdom aan ervaring en kennis, die mij in belangrijke mate gevormd hebben en waarvan ik de vruchten geplukt heb, en nu nog pluk op velerlei gebied; denk aan eigenschappen als doorzetten, van niets iets maken, de lat hoog leggen voor jezelf en zorgen voor lichamelijke ontwikkeling. Daarnaast heb ik een extra dosis mensenkennis opgedaan, en ook geleerd met weinig tevreden  te zijn.  De behoefte om terug te keren in 1985 was groot, en pas veel later bekroop mij het verlangen om ook te schrijven over die terugkeer, en dat zwol geleidelijk aan met meer kracht. Dat gevoel werd nog eens versterkt door de wetenschap dat het Indonesië van voorheen er nu niet meer is, en er dus zomaar een stukje geschiedenis verloren kon gaan; een stukje cultuur zou verdwijnen uit het collectieve geheugen. Helaas zijn geuren en smaken, en in mindere mate ook geluiden en kleuren, nauwelijks goed over te brengen zoals dat met beelden nog wel redelijk kan lukken. Een boek zou dat wat beter kunnen doen.